دلار در سراشيبي سقوط است. ديگر تب و تاب‌ چند ماه گذشته را ندارد. گويي او هم خسته شده است از اين همه بالا و پايين رفتن. نکته جالب اما اين است که دلار پايين مي‌آيد اما قيمت کالاها همچنان آن بالا سنجاق شده اند. قيمت‌هايي که به خاطر بالا رفتن دلار، سر به آسمان ساييدند.

مگر نه اين که اينها چون دلار گران شده بود، گران شدند حالا دلار ارزان تر از گذشته است، چرا همچنان گران هستند؟ چرا تغييري در قيمت‌ها ايجاد نمي‌شود؟ چرا همچنان متر فروشندگان براي فروش کالاي خود دلار ?? هزار تومان است.

اين بلبشو حکايت از دو معنا دارد که يکي به دولت ربط دارد و ديگري به ما مردم. اين که قيمت کالاها همچنان گران است، نشان مي‌دهد که نظارت بر بازار چيزي شبيه صفر است. به نظر مي‌رسد با وجود اين همه نهاد نظارتي هيچکس نيست به قيمت‌گذاري در بازار نظارت کند و از توليدکنندگان بپرسند چرا حالا که دلار پايين آمده است، شما همچنان گران مي‌فروشيد؟

تازه در اين ميان برخي‌ها از دلار دولتي استفاده مي‌کنند اما به وقت فروش، گويي رفتار مي‌کنند که انگار کالاي خود را با دلار ?? هزار تومان وارد کرده‌اند.

واقعا اگر ناظري قوي وجود داشت، قطعا در اين بازار هر کسي نمي‌توانست ساز خود را بزند. همه ما اين تجربه را داشته‌ايم که وقتي به يک بازار براي خريد يک کالاي خاص مراجعه مي‌کنيم با انواع قيمت‌ها روبه‌رو مي‌شويم و اين در حالي است که کالا متعلق به يک شرکت است و قاعدتا نبايد قيمت آن فرق کند.

مسئله بعدي به ما مردم مربوط مي‌شود. بخشي از ما کلمه انصاف را فراموش کرده‌ايم و با وجدان خود قهر کرده‌ايم. متاسفانه در بازار امروز بسياري به دنبال سود بيشتر هستند و کاري با زندگي ديگران ندارند.

دوستي تعريف مي‌کرد، سر کوچه پدري‌شان پيرمردي دکان کوچکي داشت که لبنياتي بود از آنهايي که ماست را سطلي مي‌فروخت و پنير را در کاغذ مي‌گذاشت. مي‌گفت پيرمرد وقتي مي‌خواست پنير را وزن کند ابتدا کاغذ را وزن مي‌کرد و بعد پنير را مي‌فروخت. پيرمرد انصاف داشت.

برخي از فروشندگان اين انصاف را فراموش کرده‌اند و فقط به پول‌هاي سبز فکر مي‌کنند. قطعا اگر بعضي‌ها به فکر مردم هم بودند امروز شاهد اين افسار گسيختگي در بازار نبوديم.

نظارت و انصاف دو حلقه گمشده اقتصاد امروز ايران است. اگر اين دو اصل رعايت مي‌شد شايد دلار نمي‌توانست اينقدر جولان بدهد و هر کاري که دلش مي‌خواهد با اقتصاد ايران بکند.

وضعيت بازار به گونه‌اي شده است که بسياري از ايراني‌ها فقط قيمت‌ها را نظاره مي‌کنند و به آينده مبهمي که پيش روي‌شان است مي‌انديشند.