مدت زمان زيادي است که ديگر تابوهاي ايجاد شده و مرسوم در خصوص پيشامد غالبا تلخي به نام طلاق در جامعه و ميان خانواده بي شک طي سال هاي گذشته برخي تحولات قابل تأمل در سطح اجتماع به وقوع پيوسته و مي توان گفت تقريبا هيچ چيز مثل گذشته نيست.

 

به گزارش احرار نيوز، واقعيات از کاهش 2.4 در صدي ازدواج و افزايش 3.4  طلاق در سال 90 نسبت به سال گذشته و  از لحاظ تعداد ازدواج از افزايش 130 درصدي آمار طلاق در سال 90 نسبت به ده سال گذشته در آذربايجان شرقي خبر مي دهند که دو روي سکه اي واحدند و نشانه هايي مشخص از تحولات آرام اجتماعي.

"تو انگار اصلا حرف من رو نمي فهمي " ، " تو از اولشم من رو درک نمي کردي"، "چطور وقتي نوبت به خانواده من مي رسه نظرت عوض ميشه"، "مي دوني چيه من و تو از اول به درد هم نمي خورديم"، "همش تقصير مامانته"، "تو همش به فکر خودتي"، "ما با هم تفاهم نداريم" ...  انگار خيلي دير شده است. آنچه نبايد گفته شود بر زبان آمده است و گاهي وقت ها خيلي هم زود دير مي شود. کار که به اينجا مي کشد گويا بايد قيد تمام آرزوها و خيالبافي هاي روزهاي اول عشق را زد. چه روياهاي شيريني در سر بود و به کجا رسيد؟ چه بر سر فلسفه مادر و مادربزرگ آمد که لباس سفيد عروسي را با کفن به يکديگر گره مي زد؟ کوچک تر که بودي دلت پر مي زد براي پوشيدن آن لباس سفيد که گويي قرار بود تمام خيال ها را به حقيقت بدل کند و چه شد که آن انبوه تور و پولک رخت عزا شد بر تنت؟ انگار بخواهيم يا نخواهيم گذشته آن زمان که بزرگترها مي گفتند خانه بخت آخرين خانه دختر و پسر است. اين روزها ديگر پدر و مادرها هيچ مطمئن نيستند که اين رفتن بازگشتي نداشته باشد. خوشبختي بيشتر به يك علامت سوال شباهت دارد. اينكه آنها كه زندگي مشترك را انتخاب مي كنند خوشبخت خواهند شد ، اينكه آخر و عاقبت اين زندگي به كجا خواهد رسيد. انگار اين روزها ديگر خيلي دير شده است و آدم احساس مي كند اگر زودتر نجنبد چه ها كه بر سر روياهاي شيرين مشترك نخواهد آمد.ها شکسته شده است.