همين چند روز پيش بود که در حوالي ميدان شهيد بهشتي تبريز بار ديگر شهروندي گرفتار يکي از اين چاله‌ها مي‌شود و آنچنان دچار آسيب شده که براي درمان راهي بيمارستان شد. ماجرايي که اين بار ختم به خير نشد و خانواده‌اي را با دردسري مضاعف مواجه کرده است.

موضوع سرقت درپوش‌ها نقل تبريز نيست. در تهران و ساير کلانشهرها هم اين سناريو هر روز تکرار مي‌شود و شگرد اين سرقت‌ها هنوز به تاريخ انقضاي خود نرسيده است. سرقت‌هايي که شايد براي سارق سود چنداني نداشته باشند و دستاورد حاصل از آن نه چشمگير باشد و نه دندانگير، ولي از سوي ديگر مي‌تواند دردسرهايي گاه بزرگ و شايد فراموش نشدني به جاي گذارد. دليل سرقت اين دريچه‌ها امکان بازيافت و فروش ‌آن‌ها به عنوان ضايعات است که دريچه‌هاي چدني را براي سارقان محبوب‌تر از ساير دريچه‌ها کرده است. اکنون دريچه‌هاي فاضلاب به دليل مصالح موجود در آن و دسترسي ساده به آنها به هدف مناسبي براي سارقان تبديل شده است که نبود اين دريچه‌ها خطرات بسياري براي شهروندان دارد. ولي وجداني بيدار و نوع دوست اگر باشد، به بهاي به دست آوردن کسب سودي موقت و اندک، چرا بازي با جان ديگران را آغاز کند؟

اگر چه اين درپوش ها براي شرکت هاي خدمات رسان همچون آب و فاضلاب، توزيع برق، اداره گاز و گاه مخابرات است و از جاي گذاري و نصب گرفته تا صيانت و نگهداري از آنها وظيفه همين شرکت‌ها به شمار مي‌رود، ولي گاه شاهد هستيم شهروندان به اشتباه مجموعه شهرداري را موظف به اين کار مي‌دانند.

بر اساس آمار موجود تنها طي يک سال، يک هزار مورد سرقت درپوش در سطح شهر تبريز گزارش و ثبت شده است که هر يک از آنها مي‌توانست مثل يک حفره خطرناک براي شهروندان عمل کند.

در اين بين شهرداري هم بيکار ننشسته و با وجود اينکه در اين خصوص وظيفه مشخصي بر عهده ندارد ولي به سبب رسالت اجتماعي خود و کارکرد خدمات دهي هر چه بيشتر به شهروندان، در اين حوزه هم ورود کرده و با مرمت و اصلاح اين دريچه‌ها با درپوش‌هاي جديد سعي در کاهش مشکلات ناشي از اين سوء رفتار داشته است.

سرقت درپوش ها و مشکلات ناشي از آن در صورت بي توجهي مي تواند دامن همه را بگيرد. خطري که در هر گوشه از خيابان هاي شهر کمين کرده و جان شهروندان را به خطر اندازد. حالا که شهرداري به عنوان نهادي مردمي براي کاهش اين آسيب ها بر خلاف حوزه وظايف خود وارد عمل شده، نياز است شهروندان نيز به عنوان ارکان ديگر اين ماجرا خود را در اين خصوص موظف بدانند. احساس مسئوليت شهروندان و ورود به موقع به اين موضوع مي تواند، تا اندازه زيادي از عواقب اين معظل بکاهد.

به طور مثال شهروندان مي‌توانند با مشاهده چنين مواردي از طريق تماس با سامانه 137 شهرداري و يا نصب اپليکيشن چشم شهروند تبريز از طريق مارکت بازار، نبود درپوش دريچه‌ها در هر نقطه از شهر را گزارش کنند و حتي تا زمان رسيدن عوامل شهرداري خود دست بکار شده و با علائم هشدار و خطر نسبت به حل موقت اين مشکل اقدام کنند.

بدون شک سهل ترين راه هنگام بروز هر مشکلي، نسبت دادن آن به ديگري و توقع رفع آن از سوي ديگران است. ديدگاهي که در نهايت نه آسيبي فردي که در قالب آسيب‌هاي اجتماعي و بزرگ بروز کرده و يک شهر را درگير خود مي‌کند.

از پاي کوچک کودکي که در دريچه‌اي گير مي‌کند گرفته تا آن مرد کهنسالي که حالا در گوشه اي از بيمارستاني در شهر روزگار خود را مي‌گذراند و شبي ناغافل يکي از اين دريچه ها سر راهش سبز شده، مي توانست هيچ کدام اتفاق نيافتد اگر ما شهرونداني مسئوليت پذير تر بوده و در برابر چنين مسائلي شانه بالا نيندازيم.

***************
نگارنده: سحر فکردار