احرار: دير غذاخوردن با افزايش خطر چاقي، افزايش چربي بدن و کاهش موفقيت در کاهش وزن مرتبط است. اما چرا؟
روزنامه جام جم نوشت: «نتايج مطالعه‌اي جديد نشان مي‌دهد ديرتر غذاخوردن در روز مي‌تواند به طور مستقيم و از سه راه کليدي بر تنظيم وزن ما تأثير بگذارد: تعداد کالري‌هايي که مي‌سوزانيم، سطح گرسنگي‌مان و روشي که بدن‌مان چربي را ذخيره مي‌کند. با توجه به اينکه در حال حاضر چاقي صدها ميليون نفر را در سراسر جهان تحت تاثير قرار داده است، يافته‌هاي جديد ديدگاه ارزشمندي را در اين زمينه که چگونه مي‌توانيم خطر چاق‌شدن را به روشي نسبتا ساده - فقط با چند ساعت زودتر خوردن وعده‌هاي غذايي خود - کاهش دهيم، در اختيار ما قرار مي‌دهد.
مطالعات قبلي ارتباط بين زمان مصرف وعده‌هاي غذايي و افزايش وزن را مشخص کرده بودند اما محققان مي‌خواستند اين ارتباط را با دقت بيشتري بررسي و دلايل زيستي آن را کشف کنند.
فرانک شير، عصب‌شناس از بيمارستان بريگام و زنان در بوستون مي‌گويد: «ما قصد داشتيم سازوکارهايي را که ممکن است توضيح دهند چرا دير غذاخوردن خطر چاقي را افزايش مي‌دهد، آزمايش کنيم. تحقيقات قبلي که ما و ديگر محققان انجام داده بوديم نشان مي‌دادند دير غذاخوردن با افزايش خطر چاقي، افزايش چربي بدن و کاهش موفقيت در کاهش وزن مرتبط است. به همين علت مي‌خواستيم دليل اين موضوع را بفهميم.»
در اين تحقيق به‌شدت کنترل‌شده، ??شرکت‌کننده با شاخص توده بدني (BMI) در محدوده داراي اضافه‌وزن يا چاق مورد بررسي قرار گرفتند. هر داوطلب دو آزمايش مختلف انجام مي‌داد که شش روز به طول مي‌انجاميد. خواب و غذاخوردن اين افراد از قبل کاملا کنترل شده بود و بين هر آزمايش هم چند هفته کنترل مي‌شد. در يکي از آزمايش‌ها، شرکت‌کننده‌ها به برنامه غذايي دقيقي شامل سه وعده در روز در زمان‌هاي عادي - صبحانه در ساعت 9 صبح، ناهار در ساعت 13 و شام حدود ساعت شش بعدازظهر - پايبند بودند. در آزمايش ديگر، سه وعده غذايي به ساعت‌هاي بعدتر منتقل شدند (وعده اول حدود ساعت 13 و آخرين وعده حدود ساعت 9 شب).
با بررسي نمونه‌هاي خون، سؤالات نظرسنجي و ديگر بررسي‌ها، اين تيم تحقيقاتي توانست مشاهدات زيادي داشته باشد. در گروهي که ديرتر غذا خورده بودند، سطح هورمون لپتين که در تنظيم اشتها و احساس سيري به ما کمک مي‌کند، در طول 24 ?ساعت پايين‌تر بود. به اين معنا که شرکت‌کنندگان ممکن بود احساس گرسنگي بيشتري داشته باشند. علاوه بر اين، کالري‌ها با سرعت کمتري سوزانده مي‌شدند. آزمايش‌ها همچنين نشان دادند بيان ژن بافت چربي (که بر نحوه ذخيره چربي بدن تأثير مي‌گذارد) فرآيند چربي‌زايي که بافت‌هاي چربي را مي‌سازد افزايش و فرآيند ليپوليز را که باعث تجزيه چربي‌ها مي‌شود، کاهش مي‌دهد. در واقع اينجا، ترکيبي از مکانيسم‌هاي فيزيولوژيکي و مولکولي خطر چاقي را بالا مي‌برد.
شير مي‌گويد: «ما اين اثرات را با کنترل متغيرهايي مانند دريافت کالري، فعاليت بدني، خواب و قرار گرفتن در معرض نور از هم مجزا کرديم. اما در زندگي واقعي، بسياري از اين عوامل ممکن است خودشان تحت تأثير زمان‌بندي وعده‌هاي غذايي قرارداشته باشند.»
البته از آنجا که چاقي مي‌تواند به ساير مشکلات سلامت، از جمله ديابت و سرطان منجر شود، يافتن راه‌هايي براي جلوگيري از پيشرفت آن در وهله اول، اثرگذاري قابل توجهي در سلامت جمعيت جهان به همراه خواهد داشت.
آنچه اين مطالعه نشان مي‌دهد اين است که زودتر غذاخوردن در روز مي‌تواند بر سه عاملي که نقش کليدي در تعادل انرژي بدن و خطر چاقي ناشي از آن دارند تأثير بگذارد و شايد مديريت اين موضوع براي برخي افراد ساده‌تر از رعايت رژيم غذايي يا رژيم ورزشي باشد. اين تيم تحقيقاتي قصد دارد در آينده مطالعاتي انجام دهد که در آنها تعداد زنان بيشتر باشد (در اين آزمايش فقط پنج نفر از 16 داوطلب زن بودند) و همچنين تحقيقاتي که نشان دهد چگونه تغييرات زمان خواب نسبت به زمان غذاخوردن مي‌تواند در اين فرآيندها نقش داشته باشد. شير مي‌گويد: «در مطالعات با مقياس بزرگ‌تر که در آنها کنترل دقيق همه اين عوامل امکان‌پذير نيست، دست کم بايد در نظر بگيريم چگونه ديگر متغيرهاي رفتاري و محيطي، مسيرهاي زيستي زمينه‌ساز چاقي را تغيير مي‌دهند.» اين تحقيق در نشريه سوخت‌وساز سلولي منتشرشد.
منبع: