يرنا، در شرايطي که سازمان وادي رحمت شهرداري تبريز براي هر قبر سه تا 10 ميليون تومان هزينه مي گيرد، انتظار مردم اين است که حداقل فضاي مناسبي بين قبور، براي ايستادن عادي معزا براي دعا و وداع با درگذشتگان وجود داشته باشد. 

کي از دوستان مي گويد: سال گذشته براي فاتحه به مناسبت چهلم يکي از نزديکان سرقبر تازه درگذشته حضور يافتم، ولي به علت بارندگي مختصر برف، تنگ بودن فضاي بين قبور و لغزندگي سنگ قبرها، فرزندم روي سنگ قبر سُر خورد و تا روزها بر اثر درد نمي توانست خوب راه برود يا بنشيند؛ البته بسيار شانس آورديم سرش جايي نخورد

. يکي ديگر از همشهريان گلايه مي کند که گراني قبرها و وسوسه اقتصادي و مالي ناشي از آن باعث شده که در طراحي و کندن قبرها در وادي رحمت تبريز، سانتي مترها نيز مهم باشند. شهروندان تبريزي مي گويند بلوک هاي قديمي تر قبور متوفيان وادي رحمت، به علت داشتن فضاي مناسب در جوار قبور، فضاي معنوي تري دارند و امکان تردد، توقف براي دعا و اداي نذورات در آنها در حد قابل قبولاست، ولي بلوک هاي جديد حس آرامش و معنويت را به روح زيارت کنندگان قبور نمي بخشند.

در سال هاي دورتر، امکان کاشت نهال و گل بر سر قبرها، فضاي بسيار مطلوبي را در وادي رحمت فراهم کرده بود، اما سال به سال فواصل قبور کمتر مي شود و اين امر امکاني براي بازماندگان جهت حضور راحت و همراه با آرامش بر سر قبور متوفيان باقي نمي گذارد.

البته بگذريم از توخالي بودن وعده اجراي طرح هاي عمراني مثل کف سازي بلوک هاي جديد که در بيش از1.5 سال گذشته و زمان دفن اموات به معزاها داده شده بود، ولي آنان همچنان ناچارند در بين سنگ و خاک قبور به زيارت اموات شان ادامه دهند

. يکي از شهروندان تبريزي مي گويد: براي تدفين آشنايان با مادر پيرم به وادي رحمت آمديم اما چون امکان تردد راحت براي سالمندان در بين قبور وجود نداشت و معمولا تردد در زمان تدفين اموات با حواس جمعي حاضران همراه نيست، از زمين خوردن مادر واهمه داشتم؛ بر اين اساس مجبور شديم هر 2 از دور شاهد مراسم تدفين باشيم و حالا هم پس از گذشت يک سال هنوز امکان تردد راحت در بين قبور مهيا نشده که با اين گراني سرسام آور قيمت ها، تحقق آن نيز آرزوي محالي است. علي قاسم لو اضافه مي کند: به رغم پرداخت هزينه هاي گران برا

ي تدفين، شامل هزينه قبر، کفن و دفن و سنگ قبر که در مجموع حداقل 150 ميليون ريال را شامل مي شود، اکنون زيارت اهل قبور را بايد به روش مرغي انجام داد، چون نه مي توان درست ايستاد، نه مي توان درست نشست و نه جا براي آوردن صندلي هاي کوچک تاشو وجود دارد. بديهي است که در اين ميان منظره قبور فوتي هاي کرونايي از همه دلگدازتر و تاثرآورتر است؛ محل دفن آنان به بياباني مي ماند که حضور در آن براي بازماندگان، نيازمند استحمام براي شستن گرد و خاک نشسته بر روي لباس و چهره است

. البته گلايه شهروندان تبريزي از مشکلات وادي رحمت تبريز به اين موارد منحصر نمي شود، بلکه تفاوت هاي قيمت صدها ميليوني و ساخت مقبره هاي خانوادگي لاکچري و ... را نيز مي توان به فهرست بلندبالاي گلايه ها افزود؛ انگار نه انگار که موقع مرگ هر کدام مان يک کفن بيشتر همراه خود به قبر نمي بريم. و اينجاست که بي اختيار اين شعر معروف در ذهنم تداعي مي شود که: «آن شنيدستي که در اقصاي دور/ بارسالاري بيفتاد از ستور گفت چشم تنگ دنيا دوست را / يا قناعت پر کند يا خاک گور».

ايرنا